"Κλέφτες"

      "Κλέφτες", κυρίως, ονομάζονταν οι ένοπλοι Έλληνες που ζούσαν στο βουνό, την περίοδο που η Ελλάδα ήταν υπό την κατοχή της Oθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το όνομα αυτό τους το προσέδιδαν κυρίως οι κατακτητές Τούρκοι για να τους δυσφημίσουν, ότι έκλεβαν δηλαδή τους φόρους τους και τις περιουσίες τους, τις οποίες βέβαια τους τις είχαν αρπάξει νωρίτερα. Η ύβρις αυτή συνδυαζόταν και με την ονομασία "Αρματολοί" υπονοώντας ότι έφεραν όπλα χωρίς την άδεια του κατακτητή.
      Μετά από την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και έπειτα του Μυστρά, στο Δεσποτάτο του Μοριά, η πλειοψηφία των πεδιάδων της Ελλάδας περιήλθε εξ ολοκλήρου στα χέρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τα μόνα εδάφη που εξαιρέθηκαν ήταν οι οροσειρές που εποικίστηκαν από Έλληνες, καθώς επίσης και μια χούφτα νησιών και παράκτιων περιοχών που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της Βενετίας.
      Αυτή η κατάσταση διήρκησε μέχρι τουλάχιστον το 1821 (αν και υπήρξαν μερικά μέρη της Ελλάδας που παρέμειναν ακόμα στα οθωμανικά χέρια μέχρι τον 20ό αιώνα) και αυτή η χρονική περίοδος στην Ελλάδα είναι γνωστή ως Τουρκοκρατία.Οι οθωμανικές κατακτήσεις κατανεμήθηκαν σε πασαλίκια (επαρχίες) στην περίπτωση των εδαφών που διαμορφώνουν τη σύγχρονη Ελλάδα. Αυτά ήταν τα πασαλίκια του Μοριά και της Ρούμελης, τα οποία υποδιαιρέθηκαν περαιτέρω στα φεουδαρχικά τσιφλίκια (τούρκικα "çıflık").
     Οποιαδήποτε επιζώντα ελληνικά στρατεύματα, είτε βυζαντινές δυνάμεις, τοπική πολιτοφυλακή, είτε μισθοφόροι έπρεπε να προσχωρήσουν στον οθωμανικό στρατό ως γενίτσαροι ή να υπηρετήσουν στην ιδιωτική φρουρά ενός σημαντικού οθωμανικού προσώπου. Πολλοί Έλληνες που επιθυμούσαν να διατηρήσουν την ελληνική ταυτότητα, την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία, και την ανεξαρτησία τους επέλεξαν τη δύσκολη αλλά ελεύθερη ζωή ενός «κλέφτη».
     Αυτές οι ομάδες "κλεφτών" αποτέλεσαν την κρίσιμη μάζα του αγώνα για την απελευθέρωση του Έθνους και το όργανο για τη "Θεία απονομή της Δικαιοσύνης" στους κατακτητές.