Φαράγγι Σαμαριάς

     Το Φαράγγι της Σαμαριάς είναι το μακρύτερο κι ίσως το επιβλητικότερο φαράγγι της Ευρώπης, και σίγουρα το πιο περπατημένο μονοπάτι της Ελλάδας.
     Το μήκος του φαραγγιού φτάνει τα 18 χλμ. και το πλάτος του κυμαίνεται από τα 150 μ. ως τα 3-4 μ. στο στενότερο σημείο του, τις διάσημες «Σιδερόπορτες». Στο παρελθόν αποτέλεσε πολύ συχνά καταφύγιο των ντόπιων για να γλιτώσουν από τις σφαγές των κατακτητών.
     Η κατάβαση ξεκινάει από τη θέση Ξυλόσκαλο του Ομαλού με υψόμετρο 1200 μ., συνήθως αρκετά νωρίς το πρωί καθότι η διάρκεια της διαδρομής είναι 4 με 8 ώρες, ανάλογα με τους ρυθμούς του κάθε επισκέπτη.
    Η διάσχιση του Φαραγγιού της Σαμαριάς, αποκαλύπτει ένα συνεχώς εναλλασσόμενο τοπίο, με πηγές, μικρές λιμνούλες, τις τεράστιες πέτρες που αποκαλύπτει η κοίτη του χειμάρρου, και πολλά δέντρα, πλατάνια, πεύκα, κυπαρίσσια.
     Το σκηνικό διανθίζεται από δέντρα που έχουν σκαρφαλώσει στους πιο απόκρημνους βράχους, πρίνους, μυρωδιές από βότανα και για τους τυχερούς επισκέπτες: ο κρητικός Αίγαγρος ή αλλιώς Κρι-Κρι, σε κάποια απότομη πλαγιά.
     Ο Δρυμός της Σαμαριάς περιλαμβάνει εκατοντάδες είδη χλωρίδας και πανίδας, ορισμένα εκ των οποίων είναι ενδημικά της Κρήτης.
     Από εκεί κι έπειτα το πέρασμα αρχίζει να στενεύει, ώσπου τέσσερα περίπου χιλιόμετρα αργότερα συναντάς τον οικισμό της Σαμαριάς που εκκενώθηκε το 1962, όταν καθιερώθηκε η Σαμαριά ως Εθνικός Δρυμός. Λίγο παρακάτω, στο Κάτω Χωριό αν περπατήσεις λίγο ανηφορικά θα συναντήσεις την εκκλησία της Οσίας Μαρίας, που χάρισε (με παραφθορά) το όνομά της στη Σα-μαριά.
     Έπειτα, κι αφού προσπεράσεις το εκκλησάκι του Χριστού, βρίσκεσαι στο πιο εντυπωσιακό  ίσως σημείο του Φαραγγιού, τις διάσημες Σιδερόπορτες ή Πόρτες. Είναι το πιο στενό σημείο του Φαραγγιού της Σαμαριάς, με τα κατακόρυφα τοιχώματα να ορθώνονται επιβλητικά πάνω από το κεφάλι σου.
     Ευτυχώς σύντομα θα αντικρίσεις το γαλάζιο Λιβυκό Πέλαγος στην παραλία της Αγίας Ρουμέλης όπου μπορείς να διανυκτερεύσεις ή να πάρεις το καραβάκι που θα σε πάει ως το Λουτρό, τη Χώρα Σφακίων, τη Σούγια ή την Παλαιόχωρα.

Γραμματόσημο

        Το γραμματόσημο αποτελεί ένδειξη προπληρωμής αντιτίμου για ταχυδρομική μεταφορά. Συνήθως πρόκειται για μικρό παραλληλόγραμμο χαρτάκι συγκεκριμένης αξίας που επικολλάται πάνω σε ταχυδρομικό φάκελο.
Οι απεικονίσεις των γραμματοσήμων δεν περιορίζονται σε θεματολογία και εύρος χρωμάτων και σχημάτων. Τα θέματα αφορούν κυρίως την ιστορία, τη λαϊκή παράδοση, τη σύγχρονη ζωή, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό και την φύση της χώρας που εκδίδει τα γραμματόσημα.
        Χώρες όπου υπάρχει ο θεσμός της μοναρχίας απεικονίζουν συχνά στα γραμματόσημα για ευρεία χρήση την εικόνα του μονάρχη. Πέρα από το θέμα, στα γραμματόσημα αναγράφεται η χώρα που τα εκδίδει και η ονομαστική τους αξία. Πρόσφατα, έχει δοθεί η δυνατότητα έκδοσης προσωπικών γραμματοσήμων, με φωτογραφίες των ενδιαφερόμενων.
       Τα πρώτα γραμματόσημα κυκλοφόρησαν από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1840 μετά από πρόταση του Ρόουλαντ Χιλ. Το γραμματόσημο αυτό ονομάζεται "πένι μπλακ" (penny black), καθώς απεικόνιζε προφίλ προτομής της βασίλισσας Βικτωρίας σε μαύρο φόντο και είχε ονομαστική αξία μία πένας, το αντίτιμο για την αποστολή γράμματος σε όλη την επικράτεια. Το "πένι μπλακ" δεν έφερε την ονομασία του κράτους έκδοσής του, αποκλειστικό προνόμιο που έχει διατηρήσει μέχρι και σήμερα το Ηνωμένο Βασίλειο.
       Τα πρώτα Ελληνικά γραμματόσημα κυκλοφόρησαν το 1861 στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και απεικονίζουν την κεφαλή του Ερμή, του Ταχυδρόμου των Θεών. Σχεδιάστηκαν από τον Άλμπερτ Μπαρ και εκτυπώθηκαν στη Γαλλία.


Συλλογή

        Η συλλογή γραμματοσήμων, γνωστή και με το όνομα φιλοτελισμός, αποτελεί ένα από τα πιο διαδεδομένα χόμπυ παγκοσμίως. Το γεγονός ότι κάθε χώρα παράγει συνεχώς μια πληθώρα από διαφορετικά γραμματόσημα οδήγησε από την αρχή πολλούς ανθρώπους στην αναζήτηση και συγκέντρωση όσων περισσότερων μπορούσαν. Το μικρό τους μέγεθος κάνει εύκολη τη συλλογή και τοποθέτησή τους (συνήθως σε ειδικά άλμπουμ) και ενθαρρύνει την αλληλογραφία με ανθρώπους από διάφορα μέρη του πλανήτη.
       Πολλά σπάνια γραμματόσημα έχουν αποκτήσει μεγάλη φήμη και είναι αρκετά ακριβά, ενώ κάποιες μικρές χώρες παράγουν περισσότερα γραμματόσημα από όσα «χρειάζονται», απευθυνόμενες στους συλλέκτες και στο κέρδος που θα προέλθει από τη διάθεσή τους.